YILLAR SONRA
Ne çok olmuş yazmayalı onca yazılması gerekene rağmen ...
Büyüdüm geçen onca yılda... biraz yaş aldım... sırlarımı çoğalttım, az varmış gibi...
sosyalleştim (asosyal ben)... bolca hatalar yaptım, düzeltebildiğim...
Hayalini kurduğum işe ulaştım... yıllar sonra ailem bile oldu, halalı... dayılı.. anneli... babalı...
Sevmede üstad ben sevilmiş hissettim... değer gördüm , vermekten yorulmuşluğun üzerine ...
dostlar edindim, sorgusuzluğu becerebilen... sevmeyi sevdim... Onca acının içinde aşkı tattım, geçmişimi inkar edercesine... kör ettim gözlerimi... boyun eğdim... savaşmadım, teslim oldum...
ve sonunda akışına bıraktım hayatımı... akışına bıraktıkça daha fazla savrulup durdum...
Canımı acıtıyor hayat... ne kadar kuvvetliysen o kadar acıtıyor.. santim santim.. milim milim yok ediyor...
Şimdi ilkkez yazmaya başladığım orta okul sıralarında gibiyim... acılarımı terbiye etmeyi.. umutsuz da var olabilmeyi öğrendim... Hissisleştim... acılarıma maske ördüm.. görünen ama olmayan bir dünya yarattım...
Bir duble rakıya gömdüm gerçeklerimi... şerefine kadeh bile kaldıramıyorum hayatımın... yorgunum... hiç olmadığım kadar... şişem boşalıyor... her geçen an gerçekleri ortaya çıkarıyor... bitmesin diye çabaladığım son kadah de boşalıyor yavaş yavaş... dibi görünüyor gerçklerin... sessiz kalsam geçer mi dersin ? ne geçti ki bu zamana kadar ömür dışında... kalan son damlayıda ben gibiler için fondiplemek istiyorum...
ŞEREFİNİZE...
